W Niemczech dyskutuje się przede wszystkim o tak zwanej „zielonej stali” jako środku na redukcję emisji CO₂ w produkcji stali. Mimo że brakuje oficjalnej definicji „zielonej stali”, pod tym pojęciem rozumie się taką stal, przy której wytapianiu i obróbce prawie całkowicie eliminuje się emisje CO₂. Warunkiem na to jest pełne zrezygnowanie z węgla i koksu jako paliwa i środka do redukcji rud żelaza w procesie wytwarzania stali oraz dostępność wystarczającej ilości energii elektrycznej pochodzącej w całości ze źródeł odnawialnych. Wracamy więc do wyjściowego rachunku zapotrzebowania na energię.

Niestety, zamiast wytwarzania jak największej ilości zielonej stali za pomocą sprawdzonej technologii wytopu ze złomu, promuje się produkcję zielonego wodoru jako neutralnego dla klimatu źródła energii, co według oceny ekspertów branżowych i w obliczu zbyt powolnej rozbudowy odnawialnych źródeł energii wydaje się być realistyczne najwcześniej od 2035 roku. Gwoli prawdzie należy jednak dodać, że uzyskanie w coraz powszechniej stosowanych elektrycznych piecach łukowych stali o jakości porównywalnej do jakości stali wytapianej w konwencjonalnych wielkich piecach jest możliwe jedynie wówczas, jeżeli nastąpi poprawa jakości złomu wsadowego. W elektrycznych piecach łukowych już dziś bowiem złom stalowy stanowi 100 proc. wsadu.

Zamierzoną kompletną dekarbonizację przemysłu stalowego można osiągnąć jedynie w wyniku kombinacji różnych metod. Po pierwsze, wielkie piece opalane koksem i innymi paliwami kopalnymi muszą być nie tylko przestawione na bezemisyjne źródła energii, ale również systematycznie zastępowane instalacjami na bazie zielonego wodoru. W tym zakresie oprócz dużych inwestycji są też konieczne mądre wytyczne polityczne dotyczące sterowania rynkiem, które uczyniłyby tę technologię długookresowo opłacalną. Po drugie, należy przynajmniej obecnie zezwolić na przejściowe wykorzystywanie gazu ziemnego jako źródła energii, bowiem pozwala to osiągnąć około 65-procentowe zmniejszenie emisji CO₂ przy samej tylko redukcji rud żelaza i produkcji żelaza gąbczastego. Do czasu, kiedy będzie stała do dyspozycji wystarczająca ilość wodoru z produkcji krajowej i z importu z innych krajów, ta przejściowa technologia byłaby już dużym wkładem w ochronę klimatu.

Po trzecie, musi się znacznie zwiększyć zbiórkę i obróbkę surowców z recyklingu oraz poziom ich wykorzystania w produkcji stali. Często niedocenianym aspektem proekologicznym jest przy tym fakt, że surowce wtórne występują regionalnie. Zmniejszony transport i niemal brak eksploatacji krajobrazu na cele produkcji dodatkowo poprawiają i tak bardzo korzystny bilans ekologiczny i klimatyczny złomu stalowego. Dlatego też celem powinno być wykorzystanie tego materiału w rodzimym przemyśle, a nie jego eksport za granicę. Strona polityczna jest zobligowana do wspierania wszystkich tu wskazanych metod i dróg, aby zapewnić osiągnięcie wyznaczonych celów klimatycznych. W nich bowiem tkwi większy potencjał redukcji CO₂ niż w przypadku elektromobilności lub zastosowania ogniwa paliwowego w transporcie indywidualnym.

Już dziś TSR ze swoimi 3000 pracowników i 80 instalacjami w 150 lokalizacjach w 13 krajach wnosi znaczny wkład w osiągnięcie wspólnego celu, jakim jest proklimatyczna produkcja stali na bazie wysokiej jakości surowców pochodzących z recyklingu metali, i to bez zielonego wodoru.